Door Kim Kieft. Het is een vaak gehoord geluid vanuit de journalistieke hoek: ‘Advocaten zijn té gesloten als het op de media aankomt’.

Deels hebben ze, denk ik, gelijk. Ik pleit dan ook voor een betere relatie tussen advocaten en de media. Daar is echter wel het één en ander voor nodig.

Het is, volgens mij, niet zo dat advocaten principieel niet met de media willen spreken. Sommigen misschien wel, maar het overgrote deel is best bereid om standpunten naar voren te brengen of een zeker tegengeluid te laten horen. De vrijheid die wij hierin als advocaten hebben, wordt echter wel beperkt door een aantal (gedrags)regels.

Het uitgangspunt van ons werk is dat wij partijdig handelen in de behartiging van de belangen van onze cliënt. Zo is onze rechtstaat ingericht. Wij zijn er voor de verdachte, de officier van justitie is er ter bescherming van de maatschappij en de rechter hakt de knoop door. Advocaten dienen te allen tijde de rechtspositie van de cliënt te beschermen. Dit betekent onder andere dat wij verplicht zijn tot geheimhouding. Wij zijn uiteindelijk degene die de verantwoordelijkheid dragen om met derden (media) al dan niet in gesprek te gaan.

Een voorbeeld uit mijn eigen praktijk laat zien waarom ik nog altijd erg terughoudend ben ten opzichte van de media.

Eind mei 2019 wordt een cliënt van mij aangehouden door de FIOD op verdenking van oplichting.

Blijkbaar een interessant verhaal, aangezien ik nog diezelfde dag door een aantal journalisten wordt benaderd. Ik heb mij onthouden van enig commentaar.

De piketfase, het moment van aanhouding tot de voorgeleiding bij de rechter-commissaris, is de meest prille fase van een zaak. Wij beschikken nog niet over een inhoudelijk dossier. Het enige wat wij weten is de reden van aanhouding en de informatie die we van onze cliënt hebben ontvangen. Meer niet. Om dan direct met de media te spreken is, naar mijn mening, nooit in het belang van de cliënt.

In deze zaak berichtte een journalist mij dat hij 3 dagen na de aanhouding van plan was een uitgebreid artikel te plaatsen. Ik heb – na overleg met cliënt – voorgesteld dat hij een concept van het artikel naar mij kan mailen zodat wij ons licht hierover kunnen laten schijnen. Mocht het artikel onjuistheden bevatten dan zouden wij dit terugkoppelen en indien nodig aanvullen. De journalist in kwestie mailde mij vervolgens dat dit niet de gebruikelijke gang van zaken is. Zij sturen nooit concepten van artikelen. Wel wilde hij een lijst met vragen mailen waar mijn cliënt op zou kunnen antwoorden. Vragen over zijn verleden, over het lopende onderzoek en over persoonlijke onderwerpen. Ik heb mijn cliënt afgeraden hierop te reageren. Een volledig levensverhaal per email naar een krant toesturen, leek mij niet in zijn belang. Ik heb de journalist vervolgens telefonisch medegedeeld dat wij best met hen willen spreken, maar wel onder de door mij gestelde voorwaarden.

Een aantal dagen later verscheen er toch een uitgebreid artikel in de krant. Een artikel vol onjuistheden, aannames en speculaties.

Zo zou cliënt zich bezig hebben gehouden met wietzaken, zou hij (vanwege politiedreiging) halsoverkop zijn huis uit zijn gevlucht naar een vakantiewoning en zou er een politie-inval in zijn woning zijn geweest.

Allemaal pertinent niet waar. Er bestaat geen enkele link tussen mijn cliënt en wiet. De politie is zijn woning nooit binnengevallen en cliënt is nimmer gevlucht. Hij is gewoon verhuisd met behulp van een verhuisbedrijf en moest vanwege de verbouwing van zijn nieuwe woning tijdelijk overbruggen in een vakantiewoning.

Tot slot vond de journalist het blijkbaar nog nodig om het artikel af te sluiten met de volgende dikgedrukte woorden:

‘De Amsterdamse advocaat Kim Kieft staat Van M. bij. Ondanks herhaaldelijk verzoek – ze is meerdere keren telefonisch en één keer per mail benaderd – weigert ze te reageren op inhoudelijke vragen.’

Wederom niet waar.

Op deze manier wordt het voor ons, advocaten, niet erg aantrekkelijk om onze kant van het verhaal een keer te belichten. Door het plaatsen van dit door artikelen lijkt het niet om hoor en wederhoor te gaan maar om het plaatsen van een sappig verhaal. Jammer.